Εδώ που πατώ ετούτη την στιγμή υπήρχε θάλασσα. Μετά από χρόνια και καιρούς, η θάλασσα αυτή έγινε λιμνάζοντα νερά. Ένας βούρκος, όπου έπλεαν πάνω του βάρκες και σε περνούσαν απέναντι σε ένα μικρό κομμάτι γης που προεξείχε από το νερό. Πειραιάς σημαίνει πέρασμα άλλωστε… Με την πάροδο των αιώνων, ο βούρκος αυτός μπαζώθηκε, οι βάρκες έγιναν περιττές και ο καθένας μπορούσε να σουλατσάρει πέρα δώθε όποτε ήθελε.
Αυτό όμως που δεν γνωρίζουν αρκετοί, είναι πως ο βούρκος εξακολουθεί να υπάρχει! Είναι ακόμα εδώ και ας μην είναι ορατός. Και το κυριότερο: έγινε οικουμενικός και πανανθρώπινος! Στέκει ανάμεσά μας, για να χωρίζει τους έχοντες από τους μη. Τους προνομιούχους από τους καταδικασμένους. Τους λογικούς από τους παράφρονες.
Καμία φορά συλλογίζομαι πως μερικά πράγματα δεν είναι τυχαία… Και είναι πράγματι ανακουφιστικό να το σκέφτομαι αυτό! Κανένας και τίποτα δεν με ανάγκασε να βρίσκομαι εδώ. Μήτε ο Θεός μήτε ο Διάολος. Ούτε καν η μοίρα. Είναι επιλογή μου. Στέκομαι εδώ, αυτοεξόριστος, και σας γνέφω. Από την απέναντι πλευρά του βούρκου. Ενίοτε και μέσα. Δεν θέλω να έρθω εκεί που βρίσκεστε ό,τι και να μου τάζετε. Έχω αποδεχτεί την διαφορετικότητά μας. Καιρός να πράξετε το ίδιο.
-Δαμιανός Λαουνάρος