“Αγαπητέ κ. Λαουνάρο
Θα θέλαμε να σας συγχαρούμε καθώς το ποίημα σας που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό μας, μετά από λαϊκή απαίτηση είναι υποψήφιο ως καλύτερη δημοσίευση για τους μήνες Ιανουάριο/Φεβρουάριο 2023.
Σας ευχόμαστε καλή τύχη!
Ευχαριστούμε για την έξοχη συνεργασία και τη συμμετοχή.
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Η εκδοτική ομάδα του περιοδικού @@@@”
Μάλλον είμαι αχάριστος. Ή για να το θέσω πιο σωστά, πλεονέκτης. Τα θέλω όλα ή τίποτα. Πάντα έτσι ήμουν και οι πιθανότητες δείχνουν πως έτσι θα παραμείνω… Δεν ξέρω αν βοηθάει στην εξέλιξη μου όλο αυτό ή απλά με κρατά εγκλωβισμένο στον “κύκλο του 99” όπως ο ήρωας στην ιστορία του Bucay.
Είχα συνηθίσει για χρόνια να παλεύω για να βγω από μια οικονομική εξαθλίωση που βίωνα από την ενηλικίωση μου και ύστερα. Όχι πως τώρα έχω σταματήσει… Κάθε άλλο! Απλά τώρα έχω εξασφαλίσει τα λεφτά του ενοικίου και του ηλεκτρικού και καταπιάνομαι με το να εδραιώσω αυτό το προνόμιο για όσα χρόνια μου απομένουν… Οτιδήποτε έκανα κινούταν γύρω από αυτό και δεν άφηνε περιθώρια για δημιουργία. Όταν όμως ήρθε ο κορονοϊός και όλες οι δυσμενείς οικονομικές συνέπειες, βρέθηκα να βιώνω πάλι καταστάσεις γνώριμες… Τότε κάτι μέσα μου ξεχύθηκε σαν ερμητικός χείμαρρος. Άρχισα να γράφω ξανά μετά από χρόνια ποίηση και διηγήματα σε μια μορφή ψυχοθεραπείας για να σώσω ό,τι σωνόταν στη ψυχή και κυρίως στο μυαλό μου που το ένιωθα να με εγκαταλείπει.
Το ένα γραπτό διαδεχόταν το άλλο και κάπως έτσι δοκίμασα την τύχη μου σε ένα περιοδικό που διάβαζα εκείνη την εποχή. Ήταν ένα συννεφιασμένο πρωινό του Νοέμβρη και μόλις είχα περάσει μια διαδικτυακή συνέντευξη για δουλειά σε μια πολυεθνική αλυσίδα σουπερμάρκετ. Η όλη εμπειρία μου ήταν τραγελαφική και με το που τελείωσα την συνέντευξη, κάθισα στον υπολογιστή και τα αποτύπωσα όλα όσο πιο ωμά γινόταν. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά είχα τελειώσει, το διάβασα μονάχα μια φορά και το έστειλα με mail στο περιοδικό. Περίμενα μια εβδομάδα να μου απαντήσουν και τσέκαρα το email μου καθημερινά. Και πάνω που ήμουν έτοιμος να σταματήσω να ελπίζω, ένα πρωινό χωρίς καμία ειδοποίηση, πετάχτηκε μπροστά μου στο Facebook:
“Ο Υποψήφιος του Δαμιανού Λαουνάρου”
Δεν θα μπορέσω ποτέ να περιγράψω ακριβώς το πως ένιωσα. Πάντα θα μου φαίνεται φτωχό. Πάντα θα αισθάνομαι πως κάτι λείπει. Πάντα θα νομίζω πως αδυνατώ να επικοινωνήσω την φαιά ουσία του θέματος… Όταν όλα γύρω σου είναι πιο μαύρα και από κάρβουνο, όταν έχεις δανειστεί λεφτά για να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, όταν σου έχουν αγοράσει τσιγάρα γιατί δεν έχεις να αγοράσεις από μόνος σου, όταν δεν ξέρεις αν θα έχεις φαγητό στο τραπέζι σήμερα ή κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου αύριο, τότε κάτι τόσο μικρό όσο το να δημοσιευθεί μια ιστορία που βγήκε από τα εσώψυχά σου, μοιάζει ως η μοναδική σανίδα σωτηρίας μέσα σε ένα φουρτουνιασμένο πέλαγος γεμάτο καρχαρίες… Δεν σε νοιάζει καθόλου που δεν θα πάρεις χρήματα από αυτό το επίτευγμα και αυτό δείχνει περίτρανα τη σπουδαιότητά του! Άλλωστε στη σημερινή εποχή του ίντερνετ που ζούμε, όλα τα πνευματικά δικαιώματα καταπατούνται με τη συγκατάθεση όλων μας. Ο Bukowski και άλλα ιερά τέρατα που πάτησαν αυτόν τον πλανήτη, κυνηγούσαν το όνειρο αλλά ήξεραν τουλάχιστον πως αν κάποιος γαμημένος εκδότης τους δημοσίευε, θα έπαιρναν κάποια δολάρια για να την περάσουν μερικές εβδομάδες.. Εγώ κυνηγούσα μια ηθική ανταμοιβή, μια ψυχική ανάταση, μια αχτίδα φωτός μέσα στο έρεβος για να βρω το νόημα να συνεχίσω να παλεύω… Το άγχος, ο φόβος, ο τρόμος για το αν καταφέρω να την περάσω, παρέμεναν αλλά τουλάχιστον γίνονταν πιο υποφερτά…
Έγραφα διηγήματα και τους τα έστελνα. Ένα ή δύο, μπορεί και πιο πολλά τα απέρριψαν αλλά τα περισσότερα τα δημοσίευσαν. Κάποια στιγμή μου έστειλε ο ένας εκδότης μήνυμα:
«Πολύ καλό το τελευταίο που μας έστειλες! Θα δημοσιευθεί σήμερα. Βέβαια έσβησα καμιά εικοσαριά “μου” που είχες βάλει…»
Χαμογέλασα και του παραδέχτηκα πως είχε δίκιο. Πολλές φορές όταν ξαναδιαβάζω τα γραπτά μου κάθομαι και σβήνω κάμποσα “μου” που δεν χρειάζονται! Σύμφωνα με τους επιστήμονες αν δεν κάνω λάθος, υπάρχει ψυχολογικό αίτιο πίσω από αυτό… Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι ψυχαναλυτής για να καταλάβεις πως αν δεν έχεις τίποτα δικό σου, τότε το υποσυνείδητο προσπαθεί να τονίσει τη σημασία της κτήσης σε καθετί που σου ανήκει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ακόμα και σε αυτά που δεν επιθυμείς… Οπότε πολύ εύκολα μπορείς να γράψεις «Έπινα τη μπύρα μου αμέριμνος… » ή «το χρέος μου ήταν αβάστακτο»… Και στις δύο περιπτώσεις το “μου” μπορεί να παραλειφθεί. Αλλά στη δικιά μου περίπτωση, η κτήση αυτών των δύο, αποκτούσε τόση σημασία που έπρεπε να διατυπωθεί. Ορίστε η εξήγησή μου χωρίς να είμαι ο Φρόιντ…
Λίγο καιρό αργότερα ξεκίνησα να γράφω μια ιστορία που με βασάνιζε καιρό με σκοπό να τη στείλω και αυτή προς δημοσίευση. Πολύ γρήγορα όμως φάνηκε να ξεφεύγει από το μέγεθος του διηγήματος και να πλησιάζει αυτό της νουβέλας και του μυθιστορήματος. Σταμάτησα οτιδήποτε άλλο έγραφα ή διάβαζα και καταπιάστηκα με αυτό. Στις πρώτες τρεις μέρες είχα γράψει 40 σελίδες Α4! Ανασκουμπώθηκα και άρχισα να σκέφτομαι τι να κάνω… Εντωμεταξύ φίλοι και γνωστοί που διάβαζαν τις ιστορίες μου με παρότρυναν να συνεχίσω και να γράψω βιβλίο. Τους έγραφα στα αρχίδια μου και τους απαντούσα λακωνικά “θα δούμε”… Μέσα μου βέβαια, από τότε που ξεκίνησαν να δημοσιεύονται τα έργα μου, φάνταζε πιθανό να τα συμπεριλάβω όλα αυτά σε μια συλλογή διηγημάτων μελλοντικά…Τώρα όμως είχα μπροστά μου κάτι που φαινόταν πως είχε ζουμί. Κάτι που θα μπορούσε να στηριχτεί από μόνο του. Και δεν ήξερα τι να κάνω με αυτό! Οπότε ρώτησα τον εκδότη του περιοδικού με τον οποίο είχαμε ανταλλάξει και μερικά μηνύματα να με συμβουλέψει. Μου πρότεινε ένα εκδοτικό και μου είπε να αποφύγω αρκετούς. Μετά ρώτησα και τον αδερφό μου που είχε κάποιον φίλο συγγραφέα και μου πρότεινε κι αυτός έναν. Συνέχισα το γράψιμο και πολύ σύντομα είχα τελειώσει την ιστορία. Μετά ξεκίνησα την επιμέλεια. Αυτό πήρε περισσότερο χρόνο απ’ όσο φανταζόμουν… Έπρεπε να δώσω για πρώτη φορά στη ζωή μου λογοτεχνική μορφή σε μια ιστορία που ήταν πραγματική για να την αποστείλω προς έκδοση…Το έκανα όσο καλύτερα πίστευα. Ύστερα περίμενα καρτερικά μέχρι τέλη του μηνός για να μπει το επίδομα πρόνοιας… Χρειαζόμουν χρήματα για να το κατοχυρώσω πνευματικά και δεν ήθελα να τα δανειστώ. Το κατοχύρωσα και το έστειλα στους δύο εκδοτικούς που μου πρότειναν μαζί με άλλον έναν που πρόσθεσα εγώ και που τελικά αποδείχθηκε πως είχε σταματήσει τις εκδόσεις και λειτουργούσε μόνο ως βιβλιοπωλείο. Και περίμενα…
Περίμενα λιγότερο από όσο είχα φανταστεί και ανήμερα των γενέθλιων μου, 8-5-21, δέχθηκα ένα mail από τον εκδοτικό που μου είχαν προτείνει από το περιοδικό. Το πως ένιωσα ήταν αντιγραφή του συναισθήματος που περιέγραψα παραπάνω κατά την πρώτη δημοσίευση μου. Βέβαια σε αυτό, προσθέστε και αρκετή συγκίνηση πράγμα που σπάνια νιώθω για χαρμόσυνα γεγονότα.
Από εκεί και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους με εμένα να μην ξέρω που θα οδηγήσει. Λίγες μέρες αφού είχα υπογράψει το συμβόλαιο για την έκδοσή, αμφιταλαντευόμουν αν έπραξα σωστά γιατί δεν ήθελα να το συνδέσουν με το κίνημα του #metoo που μόλις είχε ξεσπάσει. Δεν ήθελαν να πιστέψει κάποιος πως το έκανα επιτηδευμένα! Σιχαίνομαι αυτούς που γράφουν σύμφωνα με την επικαιρότητα.
Σαν συγγραφέας έκανα όλα όσα μου πρότεινε ο εκδοτικός και σίγουρα πολλά περισσότερα από όσα έκανε εκείνος. Το μόνο που δεν κατάφερα ήταν να κάνω μια παρουσίαση ελέω του δεύτερου κύματος του κορονοϊού. Πλήρωσα από την τσέπη μου για την προώθηση του βιβλίου σε ότι χρειάστηκε. Δημιούργησα ένα blog για να στεγάσει την συγγραφική μου τρέλα. Δημιούργησα και τις αντίστοιχες σελίδες στα social και έχω δημιουργήσει έναν κύκλο ανθρώπων που με διαβάζουν συστηματικά. Αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο μου επίτευγμα και πιθανόν το πιο δύσκολο για να συνεχιστεί από έναν δημιουργό. Να τους κρατήσεις δηλαδή και να μην σε βαρεθούν!
Συνεχίζω να στέλνω αραιά και που δεξιά και αριστερά κανένα ποίημα ή διήγημα. Όταν με απορρίπτουν χαλιέμαι για μια στιγμή και μετά το ξεχνάω. Και αυτό γιατί τις περισσότερες φορές δεν εγκρίνω καν το περιοδικό που έχω στείλει το έργο μου… Το κάνω πιο πολύ για να μετράω τις δυνάμεις μου και για να προκαλώ τους εκδότες. Η συγχαρητήρια επιστολή πιο πάνω είναι από περιοδικό της Νέας Υόρκης. Κάθισα στον υπολογιστή μια μέρα και άρχισα να γράφω στα Αγγλικά. Λες και μερικά ποιήματα είναι προορισμένα για να γραφτούν σε συγκεκριμένη γλώσσα για να εκφράσουν απόλυτα αυτό που έχεις μέσα σου… Έκτοτε ακολούθησαν και μερικά ακόμα. Ευτυχώς που δεν ξέρω Κινέζικα γιατί δεν μπορώ να με φανταστώ να γράφω κάθετα…
Και φτάσαμε στο τώρα. Το βιβλίο μου εκδόθηκε πριν από 16 μήνες, Το έχουν διαβάσει σκάρτα 100 άτομα και όλοι έχουν πει τα καλύτερα. Ακόμα και αυτοί που δεν περίμενα πως θα έλεγαν. Αυτοί που διάβαζαν άλλο είδος λογοτεχνίας ή πολλές φορές και άτομα που δεν διάβαζαν καθόλου! Το ευχάριστο είναι πως πιο πολύ με στήριξαν οι άγνωστοι παρά η οικογένειά μου… Δεν περίμενα βέβαια και κάτι περισσότερο από εκείνους…
Το βιβλίο μιλούσε για μια ψυχωτική που μου είχε κάνει τη ζωή κόλαση για μια περίοδο. Πέρα από αυτό όμως και τις ωμές σκηνές σεξ που περιείχε, έθιγε σθεναρά τα στερεότυπα της εποχής και σε έβαζε να σκεφτείς το κόστος πίσω από κάθε επιλογή που κάνουμε! Για μένα αυτό αποτελεί ένα από τα πιο φιλοσοφικά ζητήματα της εποχής…Πιστεύω ακράδαντα πως είναι μια ιστορία ολοκληρωμένη και σωστότερα δομημένη από το 70% των τίτλων της σύγχρονης λογοτεχνίας που κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία σήμερα. Αλλά δεν φτάνει σε τίποτα το επόμενο που έχω ήδη γράψει και έχω στείλει σε εκδοτικούς! Δεν το έχω στείλει ακόμα στον δικό που έχω ήδη συνεργαστεί και με ξέρουν. Τώρα στόχευσα υψηλότερα. Στόχευσα στην “ελίτ” των γραμμάτων! Καιρός ήταν να τους παρακαλέσω και αυτούς λιγάκι… Να μάθω επιτέλους από πρώτο χέρι τον λόγο που οι υπόλοιποι του χώρου τους λένε μεγαλοκαρχαρίες. Ισχύουν τελικά αυτά που λέγονται ή είναι μπαρούφες και απλά επειδή δεν τους εκδίδουν, διαδίδουν πως τους φάγανε τα κυκλώματα; Άλλωστε έχουμε γεμίσει ποιητές και συγγραφείς… Οπότε είτε ζούμε μια δεύτερη αναγέννηση γραμμάτων είτε απλά δεν αξίζει κανένας μας!
Όλα αυτά τα γράφω προφανώς γιατί όσα έχω κάνει δεν μου αρκούν…Δεν μου λένε τίποτα… Δεν μου αρκούν τα 100 αντίτυπα που πούλησα, δεν μου αρκούν τα διηγήματα σε περιοδικά δεξιά και αριστερά, δεν μου αρκούν οι υποψηφιότητες… Εγώ επιθυμώ το έργο μου να φτάσει σε όσους περισσότερους γίνεται… Να εξαντλήσω κάθε πιθανότητα και ας κριθώ για την ικανότητα μου να γράφω. Πιθανόν να μην αρέσω σε πολλούς γιατί είναι συνηθισμένοι σε ένα άλλο είδος που έχω ορκιστεί να μην υπηρετήσω… Το είδος του άρλεκιν, του ψευτορομαντικού που δεν υπάρχει νοικοκυρά που να μην έχει διαβάσει και να μην έχει φανταστεί ένα ιππότη που θα έρθει να την πάρει από τον κοιλαρά άντρα της και θα την σώσει από τη μίζερη ζωή που της προσάψανε. Μας έχουν φλομώσει στα παραμύθια, στις ιδανικές αγάπες και στους αλάνθαστους ήρωες ενώ η πραγματικότητα μας τρελαίνει, τα φρενοκομεία πλημμυρίζουν και τα Xanax πουλιούνται κατά εκατομμύρια! Εγώ έχω επιλέξει να φωτίσω και το παραμικρό σκοτάδι της κωμικοτραγικής πραγματικότητας που ζούμε όσο δυσάρεστο και αν είναι αυτό. Με το να το αποτυπώνω στην κόλλα, τουλάχιστον μου υπενθυμίζω την ύπαρξή του και δεν με αφήνω να τρέφω αυταπάτες. Οπότε αν είχα μια μονάχα ευχή να διαλέξω και να πραγματοποιηθεί άμεσα, θα ήταν τα γραπτά και τα βιβλία μου να τα διάβαζαν όλοι! Όλοι ανεξαιρέτως! Όλος ο κόσμος, όλος ο πλανήτης, μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, κόκκινοί, γυναίκες, άντρες, άσχημοι, όμορφοι, ομοφυλόφιλοι, τραβεστί, φρικιά, λωποδύτες, κλέφτες, ζητιάνοι, πλούσιοι, φτωχοί, ιεροκήρυκες, κουτσοί, τυφλοί, μουγγοί, κουφοί, ανάπηροι, έξυπνοι και καθυστερημένοι… Είναι προτιμότερο ένα βιβλίο που το διάβασες και δεν σου άρεσε από ένα καλό που δεν ήξερες πως κυκλοφορεί και που δεν κατάφερες να αποκτήσεις…
Μπορεί να τρέφω αυταπάτες… Ίσως τα όνειρά μου να είναι μεγαλύτερα απ’ όσα μπορώ να αντέξω… Ίσως τελικά να αποδειχθεί πως δεν άξιζα τίποτα ως συγγραφέας, Ίσως να πεθάνω μια μέρα ξεχασμένος μαζί με όλα όσα έχω γράψει… Δεν με νοιάζει καθόλου! Ας γίνει έτσι… Αλλά αυτό το κείμενο που γράφω τώρα θα το κρατήσω! Δεν θα το στείλω σε κανένα έντυπο ή ηλεκτρονικό περιοδικό.… Θα το ανεβάσω στο blog μου να υπάρχει για πάντα online ή θα το εκτυπώσω και θα το βάλω σε έναν φάκελο σφραγισμένο με εντολή να ανοιχτεί μετά τον θάνατο μου. Και τότε, όταν θα ανοίξει θα μετρηθούν τα όνειρά μου. Θα μετρηθούν και τα έργα μου. Και θα δούμε αν τελικά κατάφερα να πάρω τα όλα ή το τίποτα που προσδοκούσα. Έτσι όπως το βλέπω και στις δυο περιπτώσεις κερδισμένος θα είμαι! Μόνο μην μου δώσετε κάτι στο ενδιάμεσο…