Τα μεγαλύτερα αδέρφια μιας οικογένειας ποτέ δεν θα μπορέσουν να ταυτιστούν με τα μικρότερα. Είμαστε μια αυτόνομη κατηγορία από μόνοι μας. Μια κατηγορία που δημιουργήθηκε χωρίς να είναι δική μας επιλογή μιας και κανείς δεν μας ρώτησε όταν ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο αν θέλουμε να είμαστε μέρος της. Είναι σαν να σε βαφτίζουν με ένα όνομα που δεν σου αρέσει αλλά εσύ πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό για την υπόλοιπη ζωή σου. Είναι μια ρετσινιά που την παντρεύεσαι από την γέννησή σου…
Θυμάμαι τον εαυτό μου να ζηλεύει που έβλεπε τους κατά πολύ μεγαλύτερους αδερφούς μου να κάνουν παρέα μεταξύ τους και να έχουν κοινούς φίλους. Καταριόμουν τους Θεούς που γεννήθηκα αργότερα από εκείνους! Μου έχουν μείνει αξέχαστα τα καλοκαίρια, που όλη η οικογένεια παραθέριζε στο νησί, και τους έβλεπα να βγαίνουν μαζί για να διασκεδάσουν, να πηγαίνουν σε πάρτι, να πηγαίνουν στη θάλασσα κι εγώ να μένω πίσω με τους γονείς, τους θείους και τους παππούδες. Ήταν το πρώτο φρικτό μου συναίσθημα! Η αίσθηση να νιώθεις πως είσαι μόνιμα στην απ’ έξω πλευρά της ζωής… Ήμουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης! Τα θέλω μου δεν συμβάδιζαν με τις προτεραιότητες κανενός. Έπρεπε να ακολουθώ δογματικά τα θέλω των μεγαλύτερων. Έπρεπε να μην φέρνω αντίρρηση και να μην αντιμιλάω αν και ποτέ δεν το τηρούσα! Είχε μαλλιάσει η γλώσσα του πατέρα μου να με λέει πνεύμα αντιλογίας. Λογικά κάπου μέσα μου, το ένιωθα ως συνταγματικό μου δικαίωμα που έπρεπε να το ασκώ, μιας και ο κλήρος είχε πέσει σε εμένα, να είμαι ο τρίτος γιος μιας κλασικής οικογένειας των 90’s. Της εποχής που μεσοαστός έτρεφε αυταπάτες πως μπορούσε να ανεγερθεί στην ταξική κλίμακα και που τα πάντα άλλαζαν τόσο γρήγορα χωρίς να σου αφήνουν το περιθώριο να προσαρμοστείς.
Όντας “ο μικρός” σε ολόκληρο το σόι, είχα δύο επιλογές. Είτε να κλειστώ στον εαυτό μου και να γίνω ντροπαλό και συνεσταλμένο αγόρι είτε να διεκδικώ τα όσα επιθυμώ χωρίς αναστολές. Αν δεν είχα τις σκέψεις μου να με συντροφεύουν πιθανόν να είχα γίνει το πρώτο. Αλλά ευτυχώς είχα την τύχη να συνειδητοποιήσω από νωρίς πως τίποτα δεν θα ερχόταν από μόνο του. Έπρεπε εγώ να πάω σε αυτό και να το αναζητήσω… Δεν είχα κανέναν σε αυτήν την αναζήτηση κι όμως δεν ένιωσα ποτέ μόνος! Παρέα έκανα πάντα με τις σκέψεις μου. Αυτές με καθοδηγούσαν, αυτές μου χάραζαν πορεία. Είχα θεσπίσει αυτή τη συνθήκη με τον εαυτό μου και ήμουν ικανοποιημένος. Και όταν οι σκέψεις μου έβραζαν τότε γινόταν παρόρμηση που με οδηγούσε σε κάθε κατεύθυνση. Ήθελα φίλους; Πήγαινα και έβρισκα άλλα παιδάκια και έπιανα φιλίες. Ήθελα να μείνω μόνος; Αποτραβιόμουν και έμενα με τον εαυτό μου. Τίποτα δεν γινόταν από μόνο του αν δεν είχε περάσει πρώτα σαν σκέψη στο μυαλό μου. Ήταν η κινητήριος δύναμη για όλα! Ίσως για αυτό, κάπου στην Τετάρτη δημοτικού, άρχισα να την αποτυπώνω στο χαρτί! Είχε γεμίσει ο σκληρός δίσκος του μυαλού μου από τις σκέψεις και έψαχνα επιπλέον αποθηκευτικό χώρο, γιατί εκ των πραγμάτων, λόγω του χάσματος γενεών δεν μπορούσα να τις μοιραστώ με κανέναν στον οικογενειακό μου κύκλο…
Στην αντίπερα όχθη πάντα θα υπάρχουν παράπονα… Τα έχουμε μάθει απ’ έξω πλέον. Χαρακτηρισμοί όπως κακομαθημένοι και παραχαϊδευμένοι μας ακολουθούν ως τα βαθιά μας γεράματα. Αλλά όσοι είναι έξυπνοι από εμάς δεν δίνουμε σημασία και τους αφήνουμε να λένε… Οι υπόλοιποι πέφτουνε στο τρυπάκι να προσπαθούν να αποδείξουν εσαεί πως δεν είναι ελέφαντες… Μάταιος κόπος! Μην προσπαθείτε για τίποτα! Θα είμαστε πάντα “οι μικροί” για μια μερίδα ανθρώπων, όσο και αν έχουν ασπρίσει τα μαλλιά μας και όσο μεγάλα και αν είναι αυτά που έχουμε καταφέρει. Οπότε μην μπαίνετε σε διαμάχη με τους “μεγάλους” ή αν μπείτε αφήστε τους να νικήσουν! Το χρειάζονται περισσότερο από εμάς…
-Δαμιανός Λαουνάρος