Οι σχέσεις των ανθρώπων με τα θεάματα και τις τέχνες περασμένων εποχών πάντα κρύβουν μέσα τους δόσεις γλυκιάς νοσταλγίας. Αναπολούμε ουσιαστικά όχι το συναίσθημα που μας προκαλούσαν όταν πρωτοήρθαμε σε επαφή μαζί τους, αλλά το πως ήμασταν εμείς την εποχή εκείνη. Και είναι λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως όταν πρωτοείδα “Τα Φιλαράκια” να παίζουν στην τηλεόραση, ήμουν ένα παιδί 8 ή 9 χρονών που είχε το μυαλό του στο παιχνίδι και ο σημερινός εαυτός μου πλησιάζει τα 37… Πόσο ανθρώπινο είναι να αναπολούμε υποσυνείδητα έναν νεότερο εαυτό μας ανεξαρτήτως αν αυτός ήταν ή όχι η καλύτερη εκδοχή μας!
Μέχρι το Netflix να εισβάλει για τα καλά στη ζωή μας, για πολλούς από εμάς το μεσημέρι της Κυριακής, ήταν πάντα συνυφασμένο με την πολυαγαπημένη επανάληψη των Friends στο Star. Σταματούσαμε τις κουβέντες στα οικογενειακά τραπέζια για να δυναμώσουμε την ένταση στη τηλεόραση και να ακούσουμε την επερχόμενη ατάκα του Τσάντλερ! Μια ατάκα που ακόμα και αν την ξέραμε απ’ έξω και ανακατωτά πάντα μας προκαλούσε το ίδιο γέλιο, την ίδια τέρψη, σαν να την ακούμε για πρώτη φορά.
Καμία φορά όταν την παρακολουθώ τη σειρά σε λούπα, ξανά και ξανά, για χιλιοστή φορά προσπαθώ να συλλάβω το μέγεθος του επιτεύγματος αυτών των 6 τύπων. Πολύ γρήγορα συνειδητοποιώ, πως για την επιτυχία σίγουρα ευθύνονται πολλοί παραπάνω από αυτούς που ήταν μπροστά στις κάμερες… Αλλά και πάλι αυτό δεν με καλύπτει. Η μόνη αντίληψη που κατευνάζει κάπως την ανάγκη μου να αποδεχτώ αυτό το επίτευγμα, είναι πως όταν αποφασίσει το σύμπαν να εναρμονιστεί, δημιουργούνται θαύματα που γίνονται αντιληπτά με την πάροδο του χρόνου και όχι τη στιγμή που λαμβάνουν χώρα. Κάπως έτσι, κάτι που γράφτηκε και παίχτηκε 30 χρόνια πριν, παραμένει επίκαιρο στις μέρες μας και δεν μας ξενίζει. Αυτές οι δεκαετίες όμως είναι ένα εύλογο χρονικό διάστημα αν συνυπολογίσει κανείς το σύντομο πέρασμα της ύπαρξής μας σε αυτόν τον πλανήτη. Οπότε αναπόφευκτα, κάποια εφηβικά μας είδωλα, μας χαιρετούν για να δώσουν τη σκυτάλη τους σε νέα, που θα δημιουργήσουν καινούριους ανάλογους δεσμούς με τους έφηβους και νέους της σημερινής εποχής.
Στη περίπτωση του Τσάντλερ(Μάθιου Πέρρυ) όμως συμβαίνει κάτι διαφορετικό… Κατά την δική μου άποψη, δεν ήταν ποτέ είδωλο, ήταν το ακριβώς αντίθετο! Και αυτός ήταν ο λόγος της επιτυχίας του και του τεραστίων διαστάσεων “γκελ” που έκανε στον κόσμο. Ο χαρακτήρας του Τσάντλερ ήταν ο πιο “προβληματικός” και κατά διαβολική σύμπτωση το ίδιο συνέβαινε και με τον ηθοποιό που τον ενσάρκωνε. Δύσκολη παιδική ηλικία, ψυχολογικά προβλήματα, εξαρτήσεις… Κατά συνέπεια, ο Τσάντλερ ήρθε και κούμπωσε στον Μάθιου και το αντίστροφο! Δημιουργήθηκε έτσι μια φιγούρα αντιήρωα που δεν ενσάρκωνε τον γόη, τον όμορφο, τον επιτυχημένο αλλά τον φοβισμένο και τον συμπλεγματικό. Εκείνον που με το χιούμορ και το σαρκασμό προσπαθούσε να ανταπεξέλθει και να βρει διέξοδο στις δυσκολίες που του εμφανίζονταν. Και όσο εξελισσόταν η σειρά, εξελισσόταν και ο χαρακτήρας του Τσάντλερ πλησιάζοντας την καλύτερη εκδοχή του. Ουσιαστικά περνούσε σε όλους ένα μήνυμα όντας εκεί πάντα να μας θυμίζει πως: «Δεν πειράζει που δεν είσαι τέλειος. Δεν πειράζει να είσαι διαλυμένος, να έχεις ψυχολογικά προβλήματα, να παλεύεις καθημερινά με τους δαίμονές σου. Και το σημαντικότερο ΔΕΝ πειράζει να είσαι διαφορετικός!»
Ήταν μοιραίο να αγαπήσουμε και αγκαλιάσουμε αυτό το αντί-είδωλο. Και ήταν αναπόφευκτο να στεναχωρηθούμε βαθιά με το θάνατό του. Χάσαμε ένα φίλο που δεν γνωρίσαμε ποτέ από κοντά αλλά κρυβόταν πάντα μέσα μας σαν μια ενδόμυχη πτυχή του εαυτού μας. Η τέχνη του θα μείνει όμως. Κέρδισε την αθανασία! Και μέσω αυτής όλοι “οι διαφορετικοί” του κόσμου διατηρούν το δικαίωμα να ελπίζουν.
-Δαμιανός Λαουνάρος