Κάθε ξημέρωμα που σχολάω με περιμένουν στην αυλή. Στριφογυρίζουν γύρω από τα πόδια μου και γουργουρίζουν. Έρχονται πολλές κατά καιρούς και τις ταΐζω όλες. Μονάχα τρεις όμως είναι τακτικές και με επισκέπτονται καθημερινά.
Η μία είναι καφέ, με μια άσπρη πινελιά στη μουσούδα της. Φοράει λουρί και είναι η πιο εξευγενισμένη. Η πιο χαδιάρα. Η μόνη που πολλές φορές με υποδέχεται εκεί που παρκάρω γιατί έχει μάθει τον ήχο που κάνει η βέσπα! Δεν έχω ιδέα αν είναι θηλυκό ή αρσενικό… Κρύβει όμως, καντάρια γυναικείας φύσης μέσα της, γιατί πάντα με καταφέρνει με νάζια και τερτίπια να την χαϊδεύω με τις ώρες. Ένας γείτονας μου είπε πως τη λένε Macchiato. Ποτέ δεν ρώτησα αν την ονόμασε αυτός ή ο προηγούμενος ιδιοκτήτης που την παράτησε…
Η άλλη είναι γκρι. Είναι μωρό ακόμα. Η πιο μικρόσωμη από όλες. Ο κλόουν της αγέλης. Κάθομαι πολλές φορές και την χαζεύω από το παράθυρο να κάνει κωλοτούμπες μόνη της για να εντυπωσιάσει τις υπόλοιπες.
Η τρίτη είναι η πιο γριά. Η πιο άσχημη. Είναι κουτσή. Έχει τρία πόδια. Το πίσω δεξιά απουσιάζει! Πιθανόν την πάτησε αμάξι κάποτε… Στη θέση του είναι μια πληγή που έχει επουλώσει και έχει πλέον γίνει μέρος του δέρματός της. Το κιτρινοκόκκινο τρίχωμά της είναι ξεφτισμένο λες και την έχουν ρίξει σε κουβά με χλωρίνη. Σάλια τρέχουν από το στόμα της και τα μάτια της είναι θολά σαν το κεχριμπάρι. Φοβάται τους ανθρώπους και τους αποφεύγει. Δεν τους εμπιστεύεται! Έκανα καιρό να την πείσω να έρθει στην αυλή μου για να φάει. Έξι χρόνια προσπαθούσα! Απ’ όταν ήρθε, τα άλλα γατιά την αποφεύγουν. Την τρέμουν, όταν πλησιάζει κουτσαίνοντας και βγάζοντας απόκοσμους και ταλαίπωρους ήχους . Ό,τι και να της δώσω το τρώει γιατί κανείς από τους γείτονες δεν την ταΐζει…
Αυτό το γατί είναι μαχητής της ζωής. Το αγαπώ περισσότερο κι ας ξέρω πως εκείνο με βλέπει σαν ένα μεγάλο ανοιχτήρι κονσέρβας. Αντιπροσωπεύει όλους όσους ζουν ή έχουν ζήσει για κάποια περίοδο της ζωής τους στο περιθώριο. Για την ακρίβεια, είναι η ενσάρκωση κάθε είδους κοινωνικής απομόνωσης και αποξένωσης. Αυτό το γατί, που το ταΐζω μόνο εγώ, είναι λόγος για να γυρίζω κάθε ξημέρωμα σπίτι στην ώρα μου, σώος και αβλαβής. Και αγαπώντας αυτό το γατί, κατάλαβα τελικά, πως αγαπάω και εμένα λίγο παραπάνω.
-Δαμιανός Λαουνάρος