Δεν έχω επαφές με τους γείτονες μου. Πόσο μάλλον με αυτούς που κατοικούν στην ίδια πολυκατοικία με εμένα. Όταν συναντώ κάποιον στην είσοδο κοιτάω να βρω πρόφαση να τους αποφύγω.
«Να σε περιμένω να ανέβουμε μαζί;» με ρωτούν συνέχεια κρατώντας την πόρτα ανοιχτή.
«Ευχαριστώ πολύ. Δεν χρειάζεται. Έχω να κάνω ένα τηλεφώνημα πρώτα…»
Το κινητό με έχει σώσει αρκετές φορές από την δύσκολη θέση αλλά ακόμα περισσότερες τα ακουστικά μου. Σημαντική ανακάλυψη τα ακουστικά! Βέβαια! Δεν υπάρχει πιθανότητα να βγω από το σπίτι και να μην φορέσω τα ακουστικά μου πρώτα. Το κινητό μπορεί να το ξεχάσω, τα ακουστικά ποτέ! Η χρηστικότητα τους είναι πολύπλευρη. Περπατάς στο δρόμο και μπορείς να μιλάς στο τηλέφωνο, να ακούς μουσική, να ακούς κάποιο podcast, κάποιο βιβλίο… Μα το σημαντικότερο μπορείς να μην ακούς τίποτα και απλά να προσποιείσαι πως το κάνεις όταν το κρίνεις αναγκαίο.
Περπατάς για παράδειγμα και διακρίνεις από απόσταση εκείνον τον γνωστό που βαριέσαι απελπιστικά να σου μιλήσει και ακόμα περισσότερο να του μιλήσεις. Αυτόν που σου αραδιάζει με περηφάνια και έπαρση τα κατορθώματα των παιδιών του στο σχολείο, που πήγε διακοπές το καλοκαίρι, τι έφαγε εχθές το βράδυ, ποια σειρά παρακολούθησε στο Netflix, πόσους ίππους είναι το καινούριο το αυτοκίνητο, πόσο του κόστισε, πόσες φορές έκανε σεξ με τη γυναίκα του, πόσες με τη γκόμενα κλπ. κλπ. κλπ. Αλλάζεις πεζοδρόμιο και αρχίζεις να μουρμουράς στίχους από όποιο τραγούδι σου έρθει στο μυαλό έχοντας το βλέμμα στο κενό. Ή αν δεν σου έρχεται κάποιο τραγούδι, ξεκινάς να εκτοξεύεις λέξεις στον αέρα κάνοντας έναν φανταστικό διάλογο με κάποιον:
«Ναι… Εντάξει… Μπορώ… Στις 12 ακριβώς θα είμαι εκεί… Κοίταξε να μην αργήσεις… Ναι, μην ανησυχείς θα το θυμηθώ να το πάρω μαζί μου. Έγινε. Τι άλλα εσύ; Όλα καλά; Η γυναίκα σου; Τα παιδιά;»
Και συνεχίζεις έτσι, κατά αυτόν τρόπο, ανάλογα με το πόσο χρόνο θα χρειαστεί να προσπεράσετε ο ένας τον άλλον.
Το εγχείρημα αυτό λειτουργεί πάντα. Και το σημαντικότερο είναι πως κανείς δεν αντιλαμβάνεται πως αποφεύγεις να του μιλήσεις. Κανείς δεν πληγώνεται και κανείς δεν παρεξηγείται. Σκέφτομαι μάλιστα να πάρω μεγαλύτερα ακουστικά, αυτά που στέκονται γύρω από το κεφάλι, και να πετάξω αυτές τις ασύρματες ψείρες που πολλές φορές δεν φαίνονται. Να τα φοράω ευδιάκριτα, να περπατώ στο δρόμο και να μην μιλάω σε κανέναν. Όλοι θα είμαστε χαρούμενοι με το αποτέλεσμα. Εγώ που θα έχω διατηρήσει την ησυχία μου και εκείνοι που θα συνεχίσουν να θεωρούν τον εαυτό τους εξαίσιους και άκρως ενδιαφέροντες συνομιλητές. Το μόνο ίσως κακό, είναι ότι διαιωνίζω την εξάρτησή μου από τα ακουστικά. Κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί αν θα σε ενδιέφερε να ακούσεις αυτά που έχουν να σου πουν. Όλοι θεωρούν ατυχές γεγονός πως είσαι απασχολημένος και προσδοκούν την επόμενη φορά που θα σε βρουν εύκαιρο(όταν χαλάσουν τα ακουστικά) για να σου τα πουν. Να σου τα πουν όλα και ακόμα περισσότερα λες και προσπαθούν να καλύψουν έδαφος από τις προηγούμενες ανεπιτυχείς προσπάθειες.
Πιθανόν να πρέπει να αποδεχτώ αυτήν την νέα πραγματικότητα. Να αποδεχτώ δηλαδή, τα ακουστικά ως το απαραίτητο εργαλείο που θα με βοηθάει στην καθημερινή μου επιβίωση. Το ισόβιο καμουφλάζ μου! To είδος που επιβιώνει, σύμφωνα με τον Δαρβίνο, δεν είναι το πιο δυνατό αλλά αυτό που ανταποκρίνεται καλύτερα στις αλλαγές και προσαρμόζεται. Αυτό θα κάνω! Θα προσαρμοστώ! Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να μην είναι σώφρον να το μοιραστώ αυτό το κείμενο… Είναι σαν να προδίδω την θέση μου στον εχθρό. Σαν να ξεθωριάζω εκούσια την παραλλαγή μου. Σαν να με καθιστώ εύκολο στόχο έτοιμο να με βομβαρδίσουν. Ας είναι… Θα το μοιραστώ με όλους! Και που ξέρεις… Ίσως και να γλιτώσω…
-Δαμιανός Λαουνάρος