Όλοι παίρνουμε μέρος σ’ αυτόν τον αγώνα! Κι εγώ, κι εσύ, και ο εφοπλιστής από τη βίλα του, και ο ζητιάνος στα φανάρια, και ο τρελός της γειτονιάς και τα μυρμήγκια στο χώμα, και η τίγρης στη ζούγκλα και η αντιλόπη στη στέπα…
Το ένστικτο της επιβίωσης μας χορηγείται σαν ναρκωτικό από τον ομφάλιο λώρο με συνοπτικές διαδικασίες. Έκτοτε είμαστε έρμαιά του! Αγωνιζόμαστε για όλα σαν καταδικασμένοι. Αγώνας για να εξασφαλίσεις τροφή, αγώνας για να σπουδάσεις, αγώνας για να πετύχεις, αγώνας για περισσότερα χρήματα, αγώνας για μια καλύτερη ζωή που δεν έρχεται, καθώς το άγχος και το στρες σε κατασπαράζουν, και οι ρυτίδες στο μέτωπό σου γίνονται πιο βαθιές και οι τρίχες στο κεφάλι σου γκριζάρουν πρόωρα. Αλληλοσκοτωνόμαστε για μια καλύτερη θέση στον ήλιο ενώ γνωρίζουμε πως στο τέλος θα πεθάνουμε όλοι…Τι κοροϊδία!
Οι περισσότεροι δεν μπορούν να αποδεχτούν την τόση ματαιότητα…Γυρεύουν καταφύγιο διακαώς! Κάποιοι αναζητούν την αιώνια ζωή, άλλοι τη ζωή μετά θάνατον αρκετοί την Ανάσταση…Κάποιοι λίγοι όμως, απειροελάχιστοι, αντιστέκονται…Αρνούνται πεισματικά να πάρουν μέρος σε αυτόν τον αγώνα. Και εν τέλει, είναι αυτοί που τον κερδίζουν.
-Δαμιανός Λαουνάρος