Blog

Ένα βράδυ στο σαλόνι μου   Η οθόνη του υπολογιστή φωτεινή. Ένα έγγραφο Word, ανοιγμένο μπροστά μου. Κενές σελίδες. Ο

Πέθανε ο σκύλος του φίλου μου του κολλητού μου ο κολλητός δάκρυα τρέξανε στα μάτια μου σαν να ήταν δικός

Κάθε ξημέρωμα που σχολάω με περιμένουν στην αυλή. Στριφογυρίζουν γύρω από τα πόδια μου και γουργουρίζουν. Έρχονται πολλές κατά καιρούς

Βρέθηκαν κατά τύχη στα χέρια μου, δύο εισιτήρια για ένα αγώνα ποδοσφαίρου. Το ονομάζω τύχη, μιας και τα κέρδισα σε

Γύρισα σπίτι στις εννιά το βράδυ. Είχα μια δύσκολη μέρα. Επαγγελματικά ραντεβού, σκέψεις και προβληματισμοί. Η ψυχολογία μου είχε κλονιστεί.

Δεν έχω επαφές με τους γείτονες μου. Πόσο μάλλον με αυτούς που κατοικούν στην ίδια πολυκατοικία με εμένα. Όταν συναντώ

Στην αρχή, ήταν με τον Βασίλη. Ύστερα ήταν με εμένα. Και μετά από εμένα τα έφτιαξε με τον Λευτέρη… Το

Όλοι παίρνουμε μέρος σ’ αυτόν τον αγώνα! Κι εγώ, κι εσύ, και ο εφοπλιστής από τη βίλα του, και ο

Πρόσφατα, έγραψα σε ένα καινούριο κοινωνικό μέσο δικτύωσης που άνοιξε τις διαδικτυακές του πύλες στο ελληνικό κοινό, το εξής: “Ζούμε

Στον Κορυδαλλό, στην οδό Ταξιαρχών 67, υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο το οποίο όλοι εμείς, οι μεγαλωμένοι από αυτήν την πλευρά της

Δέντρα στολισμένα σε σπίτια γιορτινά Καμένα λαμπάκια διάσπαρτα να στέκουν σαν ήρωες ξεχασμένοι που έπεσαν στη μάχη… -Δαμιανός Λαουνάρος

Οι σχέσεις των ανθρώπων με τα θεάματα και τις τέχνες περασμένων εποχών πάντα κρύβουν μέσα τους δόσεις γλυκιάς νοσταλγίας. Αναπολούμε